Zaluza B. Język felietonów społeczno-obyczajowych wileńskiego Słowa

Warszawa: Instytut Kresowy w Warszawie, 2007. — 539 s.Niniejsza praca składa się z ośmiu rozdziałów. Rozdział pierwszy omawia zasady periodyzacji badanego okresu oraz podaje charakterystykę źródła, czyli dziennika „Słowo” na tle rozwoju prasy polskiej w dwudziestoleciu międzywojennym.
W rozdziale drugim omawiam dotychczasowy stan badań nad polszczyzną północnokresową.
Rozdział trzeci porusza kwestię świadomości narodowościowej i językowej felietonistów „Słowa” i omawia takie zagadnienia, jak regionalizm, „tutejszość” czy tez stosunek autorów i czytelników „Słowa” do zmian, zachodzących w język.
Rozdział czwarty rozpoczyna analizę językową felietonów. Prezentuje ogólną charakterystykę ortografii, którą się posługiwali felietoniści „Słowa” w latach 1922–1929 i 1935–1939 oraz porównuje ją z normą ogólnopolską, obowiązującą w kazdym z podokresów.
Podobną strukturę mają równiez rozdziały kolejne, w których omówione zostały osobliwości fonetyczne (rozdział piąty), słowotwórcze (rozdział szósty), leksykalne (rozdział siódmy) oraz wybrane zagadnienia z zakresu fleksji (rozdział ósmy).