Ankara: Erol Ofset Matbaacılık, 1977. — xii, 375 s. VIII. yüzyıldan XVIII. yüzyıla kadar yazı dili. Ankara Üniversitesi dil ve tarih-coğrafya
fakültesi yayınları No: 62, Türk dili ve edebiyatı enstitüsü No: 9.
Türk dilleri veya Türk lehçeleri, Doğu Avrupa'dan Sibirya ve Çin'in batısına dek uzanan bir alanda ana dil olarak 180 milyon kişi tarafından, ikinci dil olarak konuşanlar da sayılırsa yaklaşık 250 milyon kişi tarafından konuşulan, 40 ayrı yazı diline bölünen bir dil kümesi olarak tanımlanır. Türk yazı dilleri olarak da belirtilirler. Çağdaş dönem yazı dilleridirler. Türk dilleri Altay dilleri ailesine aittir. En çok konuşulan Türk dili, Türkiye Türkçesidir. Ardından Azerbaycan Türkçesi, Özbek Türkçesi, Uygur Türkçesi, Kazak Türkçesi, Türkmenistan Türkçesi, Tataristan Türkçesi gelmektedir. Türk dillerini diğer dil ailelerinden farklı kılan önemli bir özelliği, konuşucularının uzun süre göçebe olarak yaşamışlığı ve buna bağlı olarak bu dillerin sürekli birbirlerinden etkilenmiş olmalarıdır. Türk dillerin çok sayıda aynı anlamda kullanılan ortak sözcüklere sahip olmalarının yanı sıra tümce yapıları da hep aynı kalır. Bu yüzden Türk dillerinin bir dil ailesi olmadığı, tek bir dilin lehçeleri olduğu görüşü de yaygındır ve Türk lehçeleri, Çağdaş Türk yazı dilleri veya Türk dilinin kolları gibi adlandırıldıklarına da rastlayabiliriz.